2 Mart 1954 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kabul edilmiş, 8 Mart 1954 tarihli Resmi Gazete’de de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe girmiştir.

Kanunun güncel metnine buradan ulaşabilirsiniz.

Kanunda;

– Nüfusu 10 bin ve daha fazla olan şehir ve kasabalardaki fabrika, imalathane, mağaza, dükkan, yazıhane, büro ve bunların benzerleriyle tütün ticari ve sınai müesseselerde çalıştırılanlara bir saatten aşağı olmamak üzere öğle dinlenmesi verilmesinin mecburi olduğu,

– Öğle dinlenmesinin başlama ve bitiş saatlerinin mevsimlere göre, o mahallin Belediye Meclisi tarafından tespit ve ilan edileceği,

– Dinlenme süresinde işyerinin kapalı kalmasının şart olduğu, bu süre içerisinde çalışanların serbest olduğu, isteyenlerin işyerinden ayrılabileceği,

belirtilmiş, Kanunun 3 üncü maddesinde de bu zorunluluktan istisna olan işyeri ve müesseselere yer verilmiştir.

Kanunda ayrıca; İş Kanununa tabi işyerlerinde çalışan işçilerle ilgili öğle dinlenmesi uygulamasının İş Kanununda yazılı hükümler çerçevesinde devam edeceği, öğle tatili uygulaması nedeniyle çalışanların kazanç ve benzeri haklarından indirim yapılamayacağı, bu Kanun hükümlerinin çalışanlara öğle dinlenmesi verilmesi konusunda daha elverişli hak ve menfaatler sağlayan kanun, sözleşme, adet ve teamüllerden doğan haklara engel teşkil etmeyeceği, kanun hükümlerine aykırı hareket edenlere idari para cezası uygulanacağı belirtilmiştir.

4857 sayılı İş Kanunun “Ara dinlenmesi” başlıklı 68 inci maddesi uyarınca da çalışanlara öğle dinlenmesi dışında ayrıca günlük çalışma süresine göre maddede belirtilen sürelerle çalışanlara öğle dinlenmesi verilmesi zorunludur (Bkz. Günlük Ara Dinlenme Süreleri Ne Kadardır ?).