25 Ağustos 1971 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kabul edilmiş ve 1 Eylül 1971 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe girmiş ve 3008 sayılı İş Kanunun yerini almıştır.

Daha sonra ise 10 Haziran 2003 tarihinde yayımlanan ve halen yürürlükte olan 4857 sayılı İş Kanununun 120 nci maddesi ile Kanunun kıdem tazminatına ilişkin 14 üncü maddesi hariç tüm maddeleri yürürlükten kaldırılmıştır.

Kanun metnine buradan ulaşabilirsiniz.

Şu an kıdem tazminatıyla ilgili olarak 1475 sayılı İş Kanunun 14 üncü maddesi hükümleri uygulanmaktadır. Ancak kıdem tazminatına hak kazanmada daha önce esas alınan 1475 sayılı Kanunun 16, 17 ve 26 ncı maddeleri yerine 4857 sayılı İş Kanununun 24, 25 ve 32. Maddeleri esas alınmaktadır.

Bu Kanunun 14 üncü maddesi hariç diğer tüm maddeleri 10 Haziran 2003 tarihinde yayımlanan 4857 sayılı Kanunla yürürlükten kaldırılmış olmakla beraber, kanuna istinaden çıkarılmış olan özellikle iş sağlığı ve güvenliğiyle ilgili tüzükler uzun süre uygulanmış, bunlardan en önemlisi olan İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Tüzüğü 23 Temmuz 2014 tarihinde, Maden ve Taş Ocakları İle Tünel Yapımında Alınacak İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Önlemleri Hakkında Tüzük ise 25 Temmuz 2014 tarihinde yürürlükten kaldırılmıştır.

Halen yürürlükte olan söz konusu 14 üncü maddeye göre kıdem tazminatı alma şartları aşağıdaki gibidir;

En az bir yıllık çalışma süresini doldurmuş olma ve iş sözleşmesinin yani hizmet akdinin;

– İşçi tarafından 4857 sayılı Kanunun 24 üncü maddesinde sayılan sebeplerle,

– İşveren tarafından 4857 sayılı Kanunun 25 inci maddesinin II numaralı bendinde gösterilen sebepler dışında,

– Muvazzaf (zorunlu) askerlik hizmeti dolayısıyla,

– Yaşlılık, emeklilik veya malullük aylığı ya da toptan ödeme almak amacıyla ya da işçinin emeklilik aylığı bağlanması için öngörülen yaş şartı dışındaki şartlardan sigortalılık süresini ve prim ödeme gün sayısını tamamlayarak kendi isteği ile işten ayrılması nedeniyle,

– Kadının evlendiği tarihten itibaren bir yıl içerisinde kendi arzusu ile sona erdirmesi,

– İşçinin ölümü sebebiyle,

son bulması.